|
شنبه 26 آذر 1390برچسب:, :: 14:26 :: نويسنده : مرتضی عربي
همسرش داشت و سعي مي‌کرد بين شماره تلفن‌ها و کساني که مي‌شناسد ارتباط برقرار کند و همسرش را مورد سوءظن قرار دهد يا يک بيمار ديگر که مي‌گفت در طبقه پايين خانه‌شان يک کوزه پر از جن وجود دارد و آن جن‌ها که معلوم نيست خوب هستند يا بد براي نابود کردن او نقشه مي‌کشند. در يک مورد ديگر بيماري آمده بود که مي‌گفت عده‌اي مدام او را تحت نظر دارند، دست از سرش برنمي‌دارند و از او عکس مي‌گيرند. حتي عکس‌هايش را هم در اينترنت ديده است. حتي اگر بگوييم ممکن است حرف‌هاي او درست باشد، بايد ديد چه کساني ممکن است يک کفاش ته بازار را که دو ماه است کاسبي‌اش تعطيل شده، هشتش گرو نهش است، همسرش از او طلاق گرفته، يک دندان در دهانش نيست و حتي کار خودش را هم بلد نيست، تعقيب کنند. اما اين افراد توهمات خود را چنان با اعتماد به نفس بازگو مي‌کنند که ممکن است بقيه آنها را باور کنند. اين آدم‌ها دائم براي افکار خود شاهد مي‌آورند. بيمار ديگري چنان از همسرش و مشکلاتي که با او داشته حرف مي‌زد که فکر کردم چقدر در زندگي شخصي‌اش مساله دارد ولي بعد متوجه شدم که او اصلا ازدواج نکرده که بخواهد با همسرش مشکل داشته باشد.حتي بعضي وقت‌ها جنبه توهم و بدبيني اين افراد چنان بالا مي‌گيرد که مي‌گويند با خدا ملاقات داشته‌اند! آنها حتي مي‌گويند که باعث وقوع بلاياي طبيعي هستند و اين رفتار آنها ناشي از سايکوز و جنون کاملي است که به خاطر مصرف شيشه به آن دچار شده‌اند. پس مي‌توان گفت که شيشه اثر شديدا مخربي روي مغز دارد. به طور کلي مواد صنعتي جديد - به ويژه شيشه - به مغز و شعور تصميم‌گيرنده شخص حمله مي‌کنند. حتي دليل خيلي از جرم و جناياتي که صورت مي‌گيرد مصرف شيشه است. البته نمي‌توان گفت که به‌طور دقيق روي کدام بخش مغز تاثير مي‌گذارد اما طيف حمله آن وسيع است و به همين دليل ترک شيشه کار خيلي سختي است. درمان شيشه، درمان بيماري سرماخوردگي نيست که آسان باشد. آيا آنها به بيماري اسکيزوفرني دچار مي‌شوند؟ نه، به آن معنا. جنون ناشي از مصرف شيشه، در بيمار گذراست؛ در صورتي که اسکيزوفرني يک بيماري ژنتيکي و دائمي است. در بيشتر موارد، علائم جنون پس از قطع مصرف شيشه از بين مي‌رود و البته در برخي موارد هم علائم آن تا سال‌ها پس از قطع مصرف باقي مي‌ماند؛ براي مثال من بيماري دارم که با آنکه چهار ماه است شيشه مصرف نمي‌کند اما هنوز توهم دارد و مي‌گويد که طرح‌هاي بزرگ اقتصادي دارد که اگر پول کافي در اختيار داشته باشد مي‌تواند اقتصاد کشور را دگرگون کند بايد گفت که شيشه درمان دارويي جايگزين ندارد و براي مثال نمي‌توان متادون را که از خانواده ترياک است جايگزين آن کرد. شيشه را بايد يکباره کنار گذاشت و بعد جنبه‌هاي درماني غيردارويي مانند رفتاردرماني، خانواده‌درماني، شناخت‌درماني و گروه‌درماني را دنبال کرد. ما در مصرف‌کنندگان مواد اعتيادآور سنتي مثل ترياک، هروئين و حتي کراک با کساني مواجه هستيم که تا حدود زيادي مسائل مختلف را متوجه مي‌شوند ولي توانايي ترک ماده مخدر را به خاطر وابستگي شديد يا ترس از خماري ندارند که بيماري آنها با دارو مرتفع مي‌شود ولي در مصرف‌کنندگان شيشه با کساني مواجه‌ايم که هيچ چيز را متوجه نيستند و بهتراست بگوييم عقل درستي ندارند. آنها بيماران سايکوزي هستند که توهماتشان برايشان واقعي به نظر مي‌رسد؛ مثلا طرف باور دارد که همسرش به او خيانت کرده و او فيلم خيانت همسرش را ديده و حالا وقت آن است که فکري براي ادامه مسير زندگي با همسرش بکند. همچنين بايد تاکيد شود که درمان شيشه و ساير مواد صنعتي اعتيادآور حداقل به شش ماه زمان نياز دارد و بايد دانست که درمان شيشه کار خيلي سختي است که امکان دارد وسوسه به مصرف تا آخر عمر در فرد باقي بماند.
به خاطر تبليغات سوئي که وجود داشت تا مدت‌ها عده‌اي بر اين باور بودند که مصرف شيشه تناسب اندام به همراه دارد و به همين دليل عده‌اي هم به خاطر اين تبليغات به سوي مصرف ماده اعتيادآور شيشه گرايش پيدا کردند اما آنچه در اين بين رخ داده اين است که شخص با مصرف شيشه عضلات و بافت‌هايش را از دست مي‌دهد ولي چربي از بين نمي‌رود چون چربي بافت مقاومي است که آمفتامين آن را از بين نمي‌برد. شيشه يک ماده تحليل برنده است و عوارض خطرناک ماندگاري در فرد به جاي مي‌گذارد و باعث خاموش شدن خيلي از نقاط روشن مغز مي‌شود.
از آمفتامين دارويي به نام ريتالين گرفته مي‌شود که در درمان بيماري بيش‌فعالي کودکان با تجويز پزشک اثر دارد اما برخي از دانشجويان براي آنکه بتوانند بيدار بمانند و درس بخوانند از اين قرص استفاده مي‌کنند، غافل از اينکه افرادي که ريتالين را خودسر مي‌خورند و سوءمصرف پيدا مي‌کنند بعد از مدتي آن‌قدر کم‌حافظه و بي‌تمرکز مي‌شوند که حتي نمي‌توانند يک صفحه کتاب را حفظ کنند.بنابراين سوءمصرف اين قرص نيز اعتيادآور خواهد بود يکي ديگر از داروهاي خطرناک اعتيادآور قرص‌هاي ترامادول از خانواده ترياک است. متاسفانه مصرف مسکن‌ها در کشور ما خيلي بالاست. ترامادول هم يک قرص مسکن است که به جاي قرص ديکلوفناک به بازار آمد چون اين قرص براي عده‌اي از بيماران شوک و تشنج همراه داشت. همچنين به استامينوفن هم کدئين اضافه کردند که اعتيادآور است. همين‌طور قرص ديفنوکسيلات هم خيلي خطرناک است. در درمان سنتي، از اين قرص براي درمان اسهال استفاده مي‌شد در حالي که در درمان نوين، اسهال يک علامت براي نشان دادن سم در بدن است و با قرص ديفنوکسيلات تنها حرکت روده کم شده و سم در روده محبوس مي‌شود. الان مصرف قرص ديفنوکسيلات فقط براي معتادان و آنهايي است که مي‌خواهند نشئه شوند. وزارت بهداشت بايد ترکيبات جديد موثري براي تسکين درد بسازد و جلوي سود آن
نظرات شما عزیزان:
 |
|||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
